Een boek is je dagelijkse dosis fantasie

Recensies

 

Op 11 juni 2005 schrijft Tom van Deel in Trouw : Hoe Schippers dit idee verhalend heeft gemaakt, is een wonder op zichzelf. Hij gebruikt er foto's bij, de Kodak van Ruuds moeder, familieleden, een plotseling opgedoken vroegere geliefde; alles werkt mee om de tijd te laten kantelen naar toen, naar dat ultieme moment met de vriendin van zijn moeder, Chris, 'haar brede neus, het dansende haar, niets getemd, zo wild, zo wijd, een zigeunerin'. 
Het proza van Schippers is boordevol details en dringt eigenlijk pas langzaam tot je door. Het laat ook veel onuitgesproken, waardoor het een dichtheid krijgt die contrasteert met de ogenschijnlijke helderheid. ,,Niet te dichtbij een voorval komen, anders beschadig je het.'' Een opmerking die de hele onderneming van deze roman schraagt.  De herschepping van de verleden tijd in taal is Schippers fenomenaal gelukt. Zijn tastende, maar treffende evocaties van wat foto's aan seconden van het mensenleven vastleggen, een seconde met een verleden en een toekomst, zijn literatuur van de hoogste orde. Daarom wordt geschreven. 

Op 18 juli 2005 stelt Els Bertens in 8weekly al in een vrij afwijzende recensie “Plaatjes vullen geen gaatjes” het volgende:Waar was je nou is een bijzonder boek door de dromerige sfeer die erin hangt. De oude foto's en de achteloze aaneenrijging van flarden herinnering, gedachten en rake observaties van details maken dat het boek iets rustgevends heeft. Maar voor degenen die meer waarde hechten aan een goed verhaal met een sterk plot is Waar was je nou te dromerig, te vaag. Schippers weet dat je van oude foto's nooit met zekerheid kunt zeggen wat er gebeurd is, wie wat zei en waarom iemand op een speciale manier keek. Hij laat de lezer echter geloven dat Ruud de geschiedenis wel kan achterhalen. Maar wanneer je echt wilt gaan kijken, stelt Schippers bewust niet scherp, zodat inspanning tevergeefs is. In Waar was je nou is te veel onscherp.

Een dag na de bekendmaking van de winnaar van de Libris verscheen op 9 mei 2006 in De Volkskrant een commentaar van Arjan Peters:  Het onopvallende wordt gepromoveerd. Voorwerpen worden rekwisieten in een voorstelling. Zoals de lichtval op een muur, elk uur van de dag weer anders, je gedachten al kan prikkelen, wat Schippers bewees in zijn beste roman, Eerste indrukken (1979), de mémoires van een 3-jarige. 
Verdwijnen in een foto, zoiets kan doorgaans alleen in een kinderboek. Schippers gunt het zijn hoofdpersoon ook, waardoor die kan pendelen tussen het Amsterdam en Zandvoort van toen (met de blauwe tram naar zee) en nu. Geen wereldschokkende plot of intrige. Maar alles zorgvuldig uitgewerkt; ietwat té bedachtzaam misschien. In recensies werd dit zoveelste pleidooi voor het vluchtige en alledaagse onthaald op een beleefde gaap achter de hand. Voor de Libris-jury, uiteindelijk terugdeinzend voor de rauwheid of de ongenadige humor van de andere nominaties, kwam Schippers’ verfijnde nostalgie als geroepen.